Het warmtebehandelingsproces van metaal omvat doorgaans drie processen: verwarming, isolatie en koeling. Soms zijn er maar twee processen: verwarming en koeling. Deze processen zijn met elkaar verbonden en kunnen niet worden onderbroken.
1. Verwarming
Verwarming is een van de belangrijke processen van warmtebehandeling. Er zijn veel verwarmingsmethoden voor de warmtebehandeling van metalen. De eerste was het gebruik van houtskool en steenkool als warmtebron, en vervolgens het gebruik van vloeibare en gasvormige brandstoffen. Door de toepassing van elektriciteit is de verwarming eenvoudig te controleren en is er geen sprake van milieuvervuiling. Deze warmtebronnen kunnen worden gebruikt voor directe verwarming, of indirecte verwarming door gesmolten zout of metaal, of zelfs zwevende deeltjes.
Wanneer het metaal wordt verwarmd, wordt het werkstuk blootgesteld aan de lucht en treden vaak oxidatie en ontkoling op (dat wil zeggen dat het koolstofgehalte op het oppervlak van het stalen onderdeel wordt verminderd), wat een zeer negatieve invloed heeft op de oppervlakte-eigenschappen van het staal. onderdelen na warmtebehandeling. Daarom moeten metalen gewoonlijk worden verwarmd in een gecontroleerde atmosfeer of beschermende atmosfeer, in gesmolten zout en in een vacuüm. Beschermende verwarming kan ook worden uitgevoerd door middel van coating- of verpakkingsmethoden.
De verwarmingstemperatuur is een van de belangrijke procesparameters van het warmtebehandelingsproces. Het selecteren en regelen van de verwarmingstemperatuur is het belangrijkste probleem om de kwaliteit van de warmtebehandeling te garanderen. De verwarmingstemperatuur varieert afhankelijk van het metaalmateriaal dat wordt verwerkt en het doel van de warmtebehandeling, maar wordt over het algemeen verwarmd tot boven een bepaalde karakteristieke transformatietemperatuur om een hoge temperatuurstructuur te verkrijgen. Bovendien vergt de transformatie een bepaalde hoeveelheid tijd. Wanneer het oppervlak van het metalen werkstuk de vereiste verwarmingstemperatuur bereikt, moet het daarom gedurende een bepaalde tijd op deze temperatuur worden gehouden om de interne en externe temperaturen consistent te maken en de transformatie van de microstructuur te voltooien. Deze tijdsperiode wordt de vasthoudtijd genoemd. Bij gebruik van verwarming met hoge energiedichtheid en oppervlaktewarmtebehandeling is de verwarmingssnelheid extreem snel en is er over het algemeen geen houdtijd, terwijl de houdtijd bij chemische warmtebehandeling vaak langer is.
2. Koeling
Ook koeling is een onmisbare stap in het warmtebehandelingsproces. De koelmethoden variëren afhankelijk van het proces, waarbij voornamelijk de koelsnelheid wordt geregeld. Over het algemeen heeft gloeien de langzaamste afkoelsnelheid, normaliseren heeft een snellere afkoelsnelheid en afschrikken heeft een snellere afkoelsnelheid. Door de verschillende staalsoorten worden er echter verschillende eisen gesteld. Luchtgehard staal kan bijvoorbeeld worden gehard met dezelfde koelsnelheid als normaliseren.
Posttijd: 31 maart 2024